W tym artykule przyjrzymy się bardzo ciekawemu tematowi z historii – Kościołowi w średniowieczu. Okres ten był czasem, w którym Kościół odgrywał dominującą rolę w społeczeństwie feudalnym, będąc jednym z najważniejszych elementów będących wielką skarbnicą wiedzy i kultury.
Rozpoczynamy to podsumowanie Kościoła w średniowieczu od wyjaśnienia, dlaczego kościół zaczął mieć tak wielką władzę w średniowieczu. Musimy pamiętać, że Kościół od samego początku pozyskiwał ziemię dzięki darowiznom rodzin chrześcijańskich, które często szukały odkupienia za swoje grzechy poprzez „uiszczenie opłaty”. Z drugiej strony bardzo często zdarzało się, że wielu synów szlacheckich wstępowało do Kościoła lub zakonów, wnosząc w momencie wstąpienia szereg gruntów lub czynszów. Według portalu www.koszalinonline.pl, władza jaką posiada kościół i mieszanie się w sprawy polityczne jest jednym z głównych powodów wypisywania się społeczeństwa z kościoła.
Wszystko to, sprawiło, że organizacja rozrastała się i każdy klasztor, parafia czy archidiecezja miały coraz większą władzę nad resztą społeczeństwa. Zresztą nierzadko w wielu książkach można spotkać się z określeniem średniowiecznego Kościoła jako panów feudalnych, bo przecież mieli lenna, na których pracowali chłopi.
Z drugiej strony, kościelni byli skarbnicą wiedzy, gdyż jako jedyni potrafili czytać i pisać, dlatego w ich bibliotekach przechowywano wszystkie dokumenty z przeszłości. To oni sporządzali dzierżawy, a nawet testamenty, jak każdy inny niezbędny dokument, czyli każdy musiał się do nich udać, aby uzyskać te dokumenty.
Musimy też pamiętać, że lęk przed niedostaniem się do raju w przyszłym życiu powodował, że całe społeczeństwo podporządkowywało się projektom Kościoła, wykonując zadania mnichów. Wszystko, co odbiegało od normy, było źle widziane przez społeczeństwo i mogło być potępione przez Kościół.
Organizacja Kościoła w średniowieczu
Duchowieństwo świeckie
Składali się na nich arcybiskupi, biskupi i proboszczowie, a więc ci członkowie Kościoła, którzy żyli w społeczeństwie, czyli prowadzili swoją działalność w miastach i publicznie.
W ramach tej grupy można powiedzieć, że proboszczowie byli najsłabszym ogniwem łańcucha, bo byli najbiedniejsi, a prowadzili parafie. Związek grupy parafii nazywano diecezją, na czele której stał biskup, a związek kilku diecezji tworzył archidiecezję, na czele której stał arcybiskup.
Duchowni regularni
Ta część duchowieństwa miała swoje własne zasady, jedną z najważniejszych i najbardziej znanych była zasada ora et labora, czyli módl się i pracuj (poza zasadami Kościoła).
Tworzyli ją ludzie, którzy postanowili odizolować się od świata. Posiadali też duże majątki ziemskie, choć żyli poza społeczeństwem, to w jego obrębie byli bardzo potężni, a niektóre z klasztorów były wielkimi rywalami samych parafii czy diecezji.